Proposal to protect patients and healthcare professionals undergoing elective surgery during COVID-19 outbreak

BackgroundThe aim of this study was to investigate the reliability of COVID-19 Reporting and Data System (CO-RADS) scale on chest computerized tomography (CT) in addition to the reverse transcriptase-polymerase chain reaction (RT-PCR) test in diagnosis of COVID-19 on patients who will undergo elective surgery to protect patients and healthcare professionals during the intense pandemic period and the correlation between CO-RADS scale and Total Severity Score (TSS). During the intensive pandemic until normalization, 253 patients aged ≥ 18 years who underwent elective surgery with two negative RT-PCR results within the last 5 days and CO-RADS scale ≤ 3 on chest CT were included in the study. Demographic characteristics, American Society of Anesthesiologists classification, type of anesthesia and surgery, department of clinic, chest CT findings, scale of CO-RADS and TSS on CT, patients' postoperative hospital stay, follow-up time, and vital status (whether or not COVID-19 disease) at the hospital and discharge information were collected for each patient.ResultsThe most frequently calculated CO-RADS score was found to be 1 (73.1%). It was followed by scale of CO-RADS 2 (20.9%). Regarding TSS, the most common TSS for the right and left lungs was 0 (91.7% and 92.5%, respectively). COVID-19 was not detected in any of the patients who were hospitalized for an average of 4.9 ± 6.4 days and followed-up for an average of 14.3 ± 8.2 days. It was observed that the CO-RADS score and TSS were positively and moderately correlated with each other (p < 0.001).ConclusionIt was concluded that in early diagnostic of COVID-19, chest CT scans serve like a complementary diagnostic method in addition to RT-PCR testing to keep safe both the patients and health professionals and the scale of CO-RADS and TSS on CT are valuable in correlation with each other.

Different epidemiology of bloodstream infections in COVID-19 compared to non-COVID-19 critically ill patients: a descriptive analysis of the Eurobact II study.

BACKGROUND: The study aimed to describe the epidemiology and outcomes of hospital-acquired bloodstream infections (HABSIs) between COVID-19 and non-COVID-19 critically ill patients. METHODS: We used data from the Eurobact II study, a prospective observational multicontinental cohort study on HABSI treated in ICU. For the current analysis, we selected centers that included both COVID-19 and non-COVID-19 critically ill patients. We performed descriptive statistics between COVID-19 and non-COVID-19 in terms of patients' characteristics, source of infection and microorganism distribution. We studied the association between COVID-19 status and mortality using multivariable fragility Cox models. RESULTS: A total of 53 centers from 19 countries over the 5 continents were eligible. Overall, 829 patients (median age 65 years [IQR 55; 74]; male, n = 538 [64.9%]) were treated for a HABSI. Included patients comprised 252 (30.4%) COVID-19 and 577 (69.6%) non-COVID-19 patients. The time interval between hospital admission and HABSI was similar between both groups. Respiratory sources (40.1 vs. 26.0%, p < 0.0001) and primary HABSI (25.4% vs. 17.2%, p = 0.006) were more frequent in COVID-19 patients. COVID-19 patients had more often enterococcal (20.5% vs. 9%) and Acinetobacter spp. (18.8% vs. 13.6%) HABSIs. Bacteremic COVID-19 patients had an increased mortality hazard ratio (HR) versus non-COVID-19 patients (HR 1.91, 95% CI 1.49-2.45). CONCLUSIONS: We showed that the epidemiology of HABSI differed between COVID-19 and non-COVID-19 patients. Enterococcal HABSI predominated in COVID-19 patients. COVID-19 patients with HABSI had elevated risk of mortality. Trial registration ClinicalTrials.org number NCT03937245 . Registered 3 May 2019.

Has the Pandemic Changed the Effectiveness of Pressure Ulcer Care in non-COVID Intensive Care Units? A Single-Center Retrospective Study

Objective: Critically ill patients, such as intensive care patients, are highly vulnerable to pressure ulcers (PUs). Due to the increased workforce brought by the COVID-19 pandemic, there have been changes in the number of patients and the quality of follow-up. The primary aim of our study is to examine the effects of the first year of the pandemic on pressure ulcer follow-up and treatment strategies for patients hospitalized in non-COVID intensive care units (ICU). The secondary aim is to examine the effect of nutritional support. Methods: The data of 120 patients who were followed up in the non-COVID ICU for at least 2 weeks between January--March 2021(Group 1) and January--March 2020 (Group 2) and followed up with PUs were retrospectively analyzed. In addition to the demographic data and comorbidities of the patients, admission from the nursing home, stages of PUs at admission, changes in stages, and nutritional parameters were recorded. Results: While an increase in the PU stage was detected in 24 patients in Group 1, no increase in the stage of the wound was observed in Group 2 (32.0 vs 0, p=0.000). The transferrin value measured during hospitalization was found to be lower in Group 1 (1.23 vs 1.43, p=0.008). In Group 1, the prealbumin value decreased (0.9 vs 0.2, p=0.008) on day 15 compared with the hospitalization and C-reactive protein value increased. In Group 2, the albumin value was found to be lower (2.5 vs 2.3, p=0.047) on day 15 compared with the day of hospitalization. Conclusion: In the first year of the pandemic, there was an increase in the existing pressure ulcer stage and a decrease in the nutritional status in patients hospitalized in the ICU for non-COVID reasons. We believe that this might be due to the increased patient care needs and the burnout of healthcare staff due to the COVID pandemic. (English) [ FROM AUTHOR] Amaç: Yoğun bakım hastaları gibi kritik durumdaki hastalar, basınç ülserlerine karşı oldukça savunmasızdır. COVID-19 pandemisinin getirmiş olduğu artmış iş gücü nedeniyle yoğun bakım ünitelerinde takip edilen hasta sayısında ve takip kalitesinde değişiklikler olmuştur. Çalışmamızın birincil amacı, pandeminin ilk yılında artan sağlık ihtiyaçlarının, COVID dışı yoğun bakım ünitelerinde (YBÜ) yatan hastalara yönelik basınç ülseri takip ve tedavi stratejileri üzerindeki etkilerini incelemek, ikincil amacı ise beslenme desteğinin basınç ülserleri üzerine olan etkisini ve bu süreçteki seyrini incelemektir. Gereç ve Yöntem: Ocak--Mart 2021 (Grup 1) ve Ocak--Mart 2020 (Grup 2) tarihlerinde en az iki hafta COVID dışı YBÜ'de izlenen ve basınç ülseri ile takip edilen 120 hastanın verileri geriye dönük olarak incelendi. Hastaların demografik verileri ve komorbiditelerinin yanı sıra bakım evinden kabul edilmiş olması, kabuldeki basınç ülserlerinin evreleri, evrelerdeki değişiklikler, ve beslenme parametreleri kaydedildi. Profesyonel yara bakım ekibi tarafından yara evreleri ve değişimleri kayıt edildi. Bulgular: Grup 1'de 24 hastada bası yarası evresinde artış saptanırken, Grup 2'de yara evresinde artış izlenmedi (32.0'a 0, p=0.000). Hastanede yatış sırasında ölçülen transferrin değeri Grup 1'de daha düşük bulundu (1.23'e karşı 1.43, p=0.008). Grup 1'de yatışa göre 15. günde prealbümin değeri azaldı (0.9'a 0.2;p=0.008), CRP değeri arttı. Grup 2'de albumin değeri yatış gününe göre 15. günde (2.5'e 2.3;p=0.047) daha düşük bulundu. Sonuç: Pandeminin ilk yılında, COVID dışı nedenlerle yoğun bakım ünitesinde yatan hastalarda mevcut basınç ülseri evresinde artış ve beslenme durumunda azalma oldu. Bunun, COVID pandemisi nedeniyle artan hasta bakım ihtiyaçları ve sağlık personelinin tükenmişliğinden kaynaklanabileceğini düşünüyoruz. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Southern Clinics of Istanbul Eurasia is the property of KARE Publishing and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)

Yoğun Bakımda COVID-19 Tanılı Gebenin Ízlem ve Tedavisi

Amaç: Yeni tip koronavirüs hastalığının (COVID-19) özellikle Delta varyantı gebe hastaları çok etkilemiştir. Biz bu olguda aşısız hemşire bir gebe hastamızın takip ve tedavisini sunmayı amaçladık. Olgu: Otuz beş yaşında bilinen sistemik hastalığı olmayan 33 haftalık gebe hasta, COVID-19 tanısı aldıktan 10 gün sonra nefes darlığı şikayeti ile yatırılarak servis takibine başlanmış. Hastaya seftriakson, metilprenizolon, enoksiparin ve inhaler tedavi uygulanmış. Yatışının 4. gününde solunum sıkıntısı artan hasta, rezervuarlı maske ile 15 lt/dk’den oksijen desteğine rağmen saturasyonu %86-88 olması üzerine yoğun bakım ünitesine transfer edildi. Yüksek akımlı oksijen tedavisine rağmen desatüre seyreden, kan gazı: Ph: 7,25, pCO2 : 66,7, pO2 : 48,2, lac: 1,8, sO2 : 83 olan ve bilateral akciğer tutulumu olan CO-RADS5 kabul edilen hastada yoğun bakıma yatışının 8. saatinde ilgili branşların ortak değerlendirmesi ile sezaryan kararı alındı. Post-sezeryan hasta entübe şekilde YBÜ’ye transferi sağlandı. Çocuk sağlıklı idi ve pediyatri ekibince takibine başlandı. Hastaya SIMV mod FiO2 : 80, peep: 10/22 mekanik ventilasyon desteği verildi. Midozalam ve remifentanil ile derin sedasyon sağlandı, 2 gün roküronyum infüzyonu verildi. Post-sezeryan 6. saatte pron pozisyonuna alındı. Hastaya toplamda 3 gün 12-16 saat arası pron pozisyon uygulanabildi. Bu şekilde kan gazı Ph: 7,42, pCO2 : 34, pO2 : 62, lac: 3,2, SO2 : 92,7, P/F oranı: 95 idi. Hastaya deltakortil, antikoagülan ve inhaler tedavi uygulandı. Seftriakson tedavisi devam edildi. MAS açısından yakın takip edildi. Tablo 1’de yer alan kan tetkikleri istendi. Anti-sitokin tedaviye gerek olmadı. Destek tedavisine ihtiyacı giderek azalan hasta yatışının 8. günü kontrollü şekilde ekstübe edildi. Ekstübasyon sonrası 4 gün daha HFNC desteği alan hasta, yoğun bakıma yatışının 13. gününde nazal kanül desteği ile göğüs hastalıkları servisine devredildi. Sonuç: COVID-19 tanılı gebe hastanın doğum kararı, annede tedavinin seyrini değiştirebilmektedir. Bu olguda erken doğum, erken entübasyon ve erken ekstübasyon kararının survey üzerine olan olumlu etkisine vurgu yapmayı amaçladık. Entübasyondan sonra gaz değişimi belirgin düzeldi. Ekstübasyondan sonra HFNC desteği ile hem weaning başarısı artırıldı hem gelişebilecek koplikasyonlardan hasta korunmuş oldu. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)

Pandemi, COVID-19 Dışı Yoğun Bakım Ünitelerinde Bası Yarası Bakımının Etkinliğini Değiştirdi mi? Tek Merkezli Retrospektif Çalışma

Amaç: Yoğun bakım hastaları gibi kritik durumdaki hastalar, basınç ülserlerine (PU) karşı oldukça savunmasızdır. COVID-19 pandemisi nedeniyle yoğun bakım ünitelerinde (YBÜ) takip edilen hasta sayısında ve kalitesinde değişiklikler olmuştur. Çalışmamızın birincil amacı, pandeminin ilk yılında artan sağlık ihtiyaçlarının, COVID-19 dışı yoğun bakım ünitelerinde yatan hastalara yönelik PU takip ve tedavi stratejileri üzerindeki etkilerini incelemek, sekonder amacı ise PU oluşumunu dolaylı yoldan etkileyen nütrisyon desteğinin bu süreçte nasıl etkilendiğini saptamaktır. Gereç ve Yöntem: En az iki hafta COVID-19 dışı YBÜ’de izlenen ve PU tanısı ile yatırılan tüm yoğun bakım hastaları iki gruba ayrıldı. Grup 1 Ocak-Mart 2021 arası, Grup 2 Ocak-Mart 2020 arasıdır. Basınç ülseri olan hastaların kayıtları tutulmuştur. Basınç ülserlerinin evreleri, evrelerdeki değişiklikler, nütrisyon parametreleri ve bakım evi hastaları varlığı kaydedildi. Verilerimiz yorumlanırken hastanemiz YBÜ çalışanlarına uygulanan tükenmişlik anketinden yararlanıldı. Bulgular: Grup 1’de 24 hastada bası yarası evresinde artış saptanırken, Grup 2’de yara evresinde artış izlenmedi (32,0’a 0, p=0,000) (Tablo 3). Grup 1 de bakım evi hastaları daha fazla idi (%41,3 vs %22,2, p=0,025) (Tablo 1). Hastanede yatış sırasında ölçülen transferrin değeri Grup 1’de daha düşük bulundu (1.,23’e karşı 1,43, p=0,008). Grup 1’de yatışa göre 15. günde prealbümin değeri azaldı (0,9’a 0,2;p=0,008), CRP değeri arttı. Grup 2’de albümin değeri yatış gününe göre 15. günde (2,5’e 2,3;p=0,047) daha düşük bulundu. Nütrisyon verileri Tablo 3'te verildi.Çalışmaya dahil edilen tüm hastaların mortalite oranı %73,3 olup her iki grup birbirine benzer idi. Sonuç: Pandeminin birinci yılında COVID-19 dışı nedenlerle yoğun bakım ünitesinde yatan hastaların mevcut PU evresinde artış ve nütrisyonel statusunda gerileme meydana gelmiştir. Bunun nedeni COVID-19 pandemisi ile birlikte artan bakım gereksinimlerine ile sağlık personellerinin tükenmişliğine bağlı olabileceğini düşünmekteyiz. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)

Kritik COVID-19 Hastalarında Hemoglobin Düzeyinin Klinik Seyir ve Prognoz Üzerine Etkisi

Amaç: Aneminin, kritik hastalık ve enfeksiyon varlığında artan morbidite ve mortaliteyle ilişkili olabildiği bilinmektedir. Ancak COVID-19 hastalığıyla ilişkisine ait çalışmalar sınırlıdır. Bu çalışmada COVID-19 nedeniyle yoğun bakım ünitesinde (YBÜ) tedavi edilen hastalarda anemi varlığının prognoza etkisi araştırılmıştır. Gereç ve Yöntem: Bu çalışmada hastane etik kurul onayı alınarak 20 Mart30 Nisan 2020 tarihleri arasında YBÜ’de takip edilen COVID-19 (PCR +) 135 hastanın verileri retrospektif olarak incelendi. Hastaların yaş, cinsiyet, komorbidite, APACHE II skoru, YBÜ’ye geliş zamanı, hastane ve YBÜ yatış süreleri, invaziv mekanik ventilasyon (IMV) gereksinimi, hastaneye başvuruda (1. gün) ve 3., 5., 7. gündeki hemoglobin (Hb) değerleri kan transfüzyon sayıları kaydedildi. Erkeklerde Hb <13 gr/dL kadınlarda <12 gr/dL anemi kabul edildi. Veriler Grup I (ölenler) ve Grup II (yaşayanlar) şeklinde gruplandırılıp istatistiksel olarak karşılaştırıldı (p<0,05 anlamlı). Bulgular: On beş hasta veri eksikliği nedeniyle çalışmadan çıkarıldı. Yüz yirmi hastanın 81’i (%67,5) erkek, 39’u (%32,5) kadındı. Mortalite %70 (84 hasta) idi. Íki grubun yaş, komorbidite, 1., 3., 5. ve 7. gün hemoglobin değerlerinin dağılımı benzerdi. grup I’de grup II’ye göre hastanede kalış süresi anlamlı kısa, IMV süresi anlamlı uzun, APACHE II skoru anlamlı yüksek bulundu (Tablo1). Ayrıca Hb değerlerinin zamanla anlamlı azaldığı görüldü, iki grubun ölçüm günlerine göre karşılaştırmasında anlamlı fark bulunmadı. Mortalite erkeklerde %81,4 kadınlarda %46,1 idi. Olguların 1. gün Hb değerlerine göre mortalite dağılımı da istatistiksel olarak anlamsızdı (Tablo 2). Sonuç: Çalışmamızda YBÜ de takip edilen olguların hemoglobin düzeyleriyle mortalite ilişkisi saptanmadı. COVID-19 pnömonisi geçirenlerde birkaç gün içinde Hb azalmasının ağır solunum yetmezliği ile ilişkilendirilebileceğini bildirmiştir. Bir çalışmada da hastanede takip edilen anemik COVID-19 olgularında YBÜ ve IMV gereksinimi ve mortalite anlamlı yüksek bulunmuştur. Çalışmamızın sonucunda;kritik COVID-19 olgularında aneminin tek başına klinik seyir ve mortalite üzerine belirleyiciliğinin olmadığı, Hb seviyesinin prognostik amaçlı değerlendirilmesi için geniş kapsamlı çalışmalara gereksinim olduğu kanaatine varıldı. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)

COVID-19 Geçiren Yaşlıları Bekleyen Tehlike: Kalıcı Nörolojik Hasar (Olgu Sunumu)

Amaç: Beyindeki mikroanjiyopatiler yaş ve sistemik hastalıklarla ilişkilidir. Bu durum COVID-19’un sık görülen nörolojik sekelleri yanı sıra yaşlı hastalarda daha ağır nörolojik komplikasyonlarla zemin hazırlayabilir. Bu sunuda iki olgu üzerinden yaşlı ve komorbid bireylerde COVID-19 enfeksiyonunun neden olabileceği kalıcı nörolojik hasar irdelenmiştir. Olgu: Olgu 1: Hipertansiyon (HT) diabetes mellitus (DM) hastalıkları olup herhangi bir nörolojik defisiti olmayan (GKS: 15) kadın hasta (83 yaş), COVID-19’a bağlı solunum yetmezliğiyle yoğun bakım ünitesine (YBÜ) interne edilmiş, invaziv mekanik ventilasyon tedavisi uygulanmış, solunum parametrelerinin düzelmesiyle 14. günde sedasyonu kesilmiş, ancak nörolojik derlenmenin olmaması ve GKS: 9 olarak sebat etmesi üzerine yapılan beyin diffüzyon MRG’de mikroanjiyopatik değişiklikler dışında patolojik bulgu saptanmamıştır. Post-COVID, trakeotomize halde takip ve tedavisi devam etmektedir. Olgu 2: Kadın hasta (79 yaş, HT, DM) GKS: 15 nörolojik durumda iken COVID-19 nedeniyle entübe olarak YBÜ’de tedavi görmüş, “weaning” aşamasında GKS: 8 değerinde sebat etmesi üzerine yapılan beyin diffüzyon MRG’de iskemik mikroanjiyopatik değişiklikler saptanmıştır. Trakeotomize, bakım hastası olarak taburculuğu planlanmaktadır. Sonuç: Kronik, subklinik enflamasyon, yaşlanmanın ortak özelliğidir. Yaşlanmayla ilişkili enflamasyonun yol açtığı endoteliyopati, COVID-19 ile şiddetlenebilir, mikrokanamalar kolayca oluşabilir. Nörogörüntüleme çalışmalarında beyindeki endoteliyopatiyle uyumlu olarak, COVID-19 hastalarında beyin mikrovasküler lezyonlarının ve mikrohemorajilerin varlığı gösterilmiştir. DM ve HT başta olmak üzere komorbiditeleri olan COVID-19’lu yaşlı hastalarda mikrohemoraji gelişme riskinin arttığı tahmin edilebilir. Sunulan olgular hipertansif, diyabetik ve ileri yaşlı bireyler olup COVID-19 enfeksiyonu sonrası görülen kalıcı nörolojik hasara zemin oluşturacak özelliklere sahipti. Sonuç olarak;COVID-19 hastalığına yönelik aşılanma, her ne kadar hastalığın şiddetini azaltmak için umut ışığı olsa da, hastalığın pek çok komplikasyonunun yanı sıra nörolojik komplikasyonları da klinik ve halk sağlığı sorunu olmaya devam etmektedir.COVID-19’un neden olduğu nörolojik hasarın özellikle yaşlı ve komorbiditeye sahip bireyler için post-COVID dönemde yaşam kalitesine yönelik ciddi potansiyel tehdit oluşturduğu, dolayısıyla patogenezini ortaya koymaya ve önlemeye yönelik preklinik ve klinik ileri çalışmalara gereksinim olduğu kanaatindeyiz. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)

COVID ve Non-COVID Yoğun Bakımlarda Glisemik Kontrol Nokta Prevelans Çalışması

Amaç: Kan şekeri (KŞ) disregülasyonu kritik hastaların mortalitesi ile bağımsız ilişkilidir. Ancak yoğun bakım ünitelerinde diyabetik ve nondiyabetik olgularda glisemik kontrolün hedeflenen seviyelerde tutulması güçtür. Kartal Dr. Lütfi Kırdar Şehir Hastanesi’nde yatarak tedavi görmekte olan hastalarda glisemik kontrolü değerlendirmek amacıyla noktaprevalans çalışması planlanmıştır. Etik kurul onayı alınmıştır. Gereç ve Yöntem: Hastaların demografik verileri, beslenme şekillleri, diyabet varlığı, insülin tedavisi, steroid kullanımı son 24 saatte parmak ucundan ölçülen en yüksek, en düşük KŞ düzeyi ve gün içinde regülasyon seyri standart veri forumuna kaydedilerek değerlendirildi. Bulgular: Çalışma günü hastanemizde yatan 35 COVID (C-YB) ve 72 NonCOVID yoğun bakım (NC-YB) hastasının %52,3’ü kadın idi. Hastaların %30,2’sinde diyabet tanısı mevcuttu. %9,3’ü insülin infüzyon tedavisi, %12,1’i uzun etkili insülin tedavisi almakta idi. %11,2’si oral, %12,1’i Peg, %43,9’u NG, %8,4’ü TPN ile besleniyordu. Ístatistik sonuçlarına bakıldığında;hastaların ortalama KŞ değeri 158 mg/dL olarak ölçüldü, tüm hastaların %29,9’unda glisemik disregülasyon ve %6,9’unda hipoglisemi tespit edildi. Hipoglisemi gelişen hastaların hepsi insülin tedavisi almakta olan NC-YB hastaları idi (Tablo 1). C-YB’de %28,6 (n=10) hastanın KŞ’nin regüle olmadığı, NC-YB’de %30,6 (n=22) hastanın KŞ’nin regüle olmadığı tespit edildi. Íki grup arasında KŞ disregülasyonu açısından oranlar benzerdi (p=0,510). C-YB’de disregülasyon ile steroid kullanımı arasında ve NC-YB’de disregülasyon ile diyabet varlığı arasında korelasyon tespit edildi (p<0,05). Kan şekeri disregülasyonu ile beslenme şekli arasında istatistiksel olarak anlamlı ilişki yoktu. Sonuç: NICE-SUGAR çalışması, sıkı glisemik kontrolün sağkalıma yararının olmadığını hatta hipoglisemi ataklarının (%17 oranında görülmüş) mortaliteyi artırdığını göstermiş ve tıp camiasında yankı uyandırmıştır. Aygencel ve ark.’nın glisemik kontrolün yoğun bakım mortalitesi üzerine etkisini değerlendirmek üzere yaptığı çalışmada hipoglisemi sıklığı %38 ve ortalama kan şekeri değerleri 138 mg/dL olarak ölçülmüştür. Biz kliniğimizde KŞ 140-180 mg/dL arasında tutmaya hedeflediğmiz protokolle daha az hipoglisemi ve disregülasyon geliştiğini gördük. Gündemde belli glikoz hedefinin tüm hastalar için her zaman optimal olmayabileceği glikoz kontrolünün bireyselleştirilmesi tartışılabilir ancak rutin işleyişte her kliniğin kendi KŞ algoritmasını oluşturup, kullanması iyi bir metabolik kontrol için gereklilik olduğu kanaatindeyiz. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)

Efficiencies of Laboratory Parameters in Covid-19 Patients Follow up: Turkish Journal of Medical and Surgical Intensive Care Medicine

Introduction: Diagnostic efficiencies of laboratory parameters used in COVID-19 patients and their association with disease severity were evaluated. Materials and Methods: Laboratory parameters of COVID-19 patients hospitalized in Dr. Lütfi Kırdar Kartal City Hospital between March and August 2020 were evaluated. The patients were grouped as non-severe and severe according to the interim guidance of the World Health Organization (WHO). The diagnostic performances of NLR, D-dimer, CRP, procalcitonin, IL-6, LDH, and ferritin in discrimination of severe cases were evaluated by Receiver operator’s characteristics (ROC) analysis. Generalized lineer model Analysis (GLM) was performed with mortality as a dependent variable and age, gender, NLR, D-dimer, CRP, Procalcitonin, IL-6, LDH, and ferritin as an independent variables. Results: A total of 257 patients were evaluated and there was a significant difference between non-severe and severe cases in terms of NLR, D-dimer, CRP, Procalcitonin, IL-6, LDH, and Ferritin values. All the parameters showed comparable performances in discriminating severe disease;D-dimer with the least (AUC 73.5%), and NLR with the highest (AUC 80.7%) efficiency. Values above 4.5 for NLR, 930 ug/L for D-dimer, 64 mg/L for CRP, 0.136 ug/L for procalcitonin, 44.3 pg/mL for IL-6, 304 IU for LDH, and 312 ug/L for ferritin were associated with severe disease. Contribution of age, NLR, D-dimer, and CRP were found significant on the model. Conclusions: NLR, D-dimer, CRP, procalcitonin, IL-6, LDH, and ferritin showed comparable performances in discriminating severe cases with predefined cut-offs. Age, NLR, D-dimer, and CRP may be considered as predictors of mortality in COVID-19 patients.

Characteristics and outcomes of 974 COVID-19 patients in intensive care units in Turkey.

BACKGROUND: In our previous report on Turkish COVID-19 patients requiring intensive care, the 24 patients in a single ICU were elderly and mortality was high. We extended our analysis to include patients admitted to ten ICUs. OBJECTIVES: Report the demographics, clinical features, imaging findings, comorbidities, and outcomes in COVID-19 patients. DESIGN: Retrospective. SETTING: Intensive care unit. PATIENTS AND METHODS: The study includes patients with clinical and radiological confirmed or laboratory-confirmed COVID-19 infection who were admitted to ten ICUs between 15 March and 30 June 2020. MAIN OUTCOME MEASURES: Clinical outcomes, therapies, and death during hospitalization SAMPLE SIZE: 974, including 571 males (58%). RESULTS: The median age (range) was 72 (21-101) years for patients who died (n=632, 64.9%) and 70 (16-99) years for patients who lived (n=432, 35.2%) (P<.001). APACHE scores, and SOFA scores were higher in patients who died than in those who survived (P<.001, both comparisons). Respiratory failure was the most common cause of hospitalization (82.5%), and respiratory failure on admission was associated with death (P=.013). Most (n=719, 73.8%) underwent invasive mechanical ventilation therapy. CONCLUSIONS: The majority of patients admitted to the ICU with a diagnosis of COVID-19 require respiratory support. LIMITATIONS: Although the Turkish Ministry of Health made recommendations for the treatment of COVID-19 patients, patient management may not have been identical in all ten units. CONFLICT OF INTEREST: None.

Clinical Outcomes and Independent Risk Factors for 90-Day Mortality in Critically Ill Patients with Respiratory Failure Infected with SARS-CoV-2: A Multicenter Study in Turkish Intensive Care Units.

BACKGROUND: There are limited data on the long-term outcomes of COVID-19 from different parts of the world. AIMS: To determine risk factors of 90-day mortality in critically ill patients in Turkish intensive care units (ICUs), with respiratory failure. STUDY DESIGN: Retrospective, observational cohort. METHODS: Patients with laboratory-confirmed COVID-19 and who had been followed up in the ICUs with respiratory failure for more than 24 hours were included in the study. Their demographics, clinical characteristics, laboratory variables, treatment protocols, and survival data were recorded. RESULTS: A total of 421 patients were included. The median age was 67 (IQR: 57-76) years, and 251 patients (59.6%) were men. The 90-day mortality rate was 55.1%. The factors independently associated with 90-day mortality were invasive mechanical ventilation (IMV) (HR 4.09 [95% CI: [2.20-7.63], P < .001), lactate level >2 mmol/L (2.78 [1.93-4.01], P < .001), age ≥60 years (2.45 [1.48-4.06)], P < .001), cardiac arrhythmia during ICU stay (2.01 [1.27-3.20], P = .003), vasopressor treatment (1.94 [1.32-2.84], P = .001), positive fluid balance of ≥600 mL/day (1.68 [1.21-2.34], P = .002), PaO2/FiO2 ratio of ≤150 mmHg (1.66 [1.18-2.32], P = .003), and ECOG score ≥1 (1.42 [1.00-2.02], P = .050). CONCLUSION: Long-term mortality was high in critically ill patients with COVID-19 hospitalized in intensive care units in Turkey. Invasive mechanical ventilation, lactate level, age, cardiac arrhythmia, vasopressor therapy, positive fluid balance, severe hypoxemia and ECOG score were the independent risk factors for 90-day mortality.

Tocilizumab treatment in severe COVID-19: a multicenter retrospective study with matched controls.

Coronavirus disease-2019 (COVID-19) associated pneumonia may progress into acute respiratory distress syndrome (ARDS). Some patients develop features of macrophage activation syndrome (MAS). Elevated levels of IL-6 were reported to be associated with severe disease, and anti-IL-6R tocilizumab has been shown to be effective in some patients. This retrospective multicenter case-control study aimed to evaluate the efficacy of tocilizumab in hospitalized COVID-19 patients, who received standard of care with or without tocilizumab. Primary outcome was the progression to intubation or death. PSMATCH (SAS) procedure was used to achieve exact propensity score (PS) matching. Data from 1289 patients were collected, and study population was reduced to 1073 based on inclusion-exclusion criteria. The composite outcome was observed more frequently in tocilizumab-users, but there was a significant imbalance between arms in all critical parameters. Primary analyses were carried out in 348 patients (174 in each arm) after exact PS matching according to gender, ferritin, and procalcitonin. Logistic regression models revealed that tocilizumab significantly reduced the intubation or death (OR 0.40, p = 0.0017). When intubation is considered alone, tocilizumab-users had > 60% reduction in odds of intubation. Multiple imputation approach, which increased the size of the matched patients up to 506, provided no significant difference between arms despite a similar trend for intubation alone group. Analysis of this retrospective cohort showed more frequent intubation or death in tocilizumab-users, but PS-matched analyses revealed significant results for supporting tocilizumab use overall in a subset of patients matched according to gender, ferritin and procalcitonin levels.

Concurrent Management of a Patient with Toxic Epidermal Necrolysis and Coronavirus Disease-19: A Case Presentation

Toxic epidermal necrolysis (TEN) is a serious cutaneous adverse reaction with high mortality rate. The severe acute respiratory syndrome-coronavirus-2 virus disease represented a global pandemic known as coronavirus disease-2019 (COVID-19), without exact cure up to date. The usage of immunosuppressive drugs during COVID-19 infection is a major clinical challenge;however, it seems inevitable in rare cases. Here we aimed to report a patient, who was treated concomitantly for TEN and COVID-19 with a good clinical outcome by reviewing the existing literature. (English) [ABSTRACT FROM AUTHOR] Toksik epidermal nekroliz (TEN) yüksek mortalite ile seyreden ciddi bir kutanöz advers reaksiyondur. Şiddetli akut solunum sendromu-koronavirüs-2 virüsü tüm dünyayı etkisi altına alan bir pandemiye koronavirüs hastalığı-2019 (COVID-19) neden olmuş ve günümüze kadar kesin bir tedavi ortaya konamamıştır. COVID-19 tedavisinde immünosüpresif ilaçların kullanılması bir tartışma konusu olmakla beraber nadir olgularda kullanımı kaçınılmazdır. Burada, TEN ve COVID19’un eş zamanlı tedavi edilerek iyi sonuç alınan bir hastanın mevcut literatürler eşliğinde sunulması amaçlanmıştır. (Turkish) [ABSTRACT FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

The Psychological Impact of COVID-19 Disease is more Severe on Intensive Care Unit Healthcare Providers: A Cross-sectional Study.

OBJECTIVE: : Fear, anxiety, depression and sleep deprivation are common mental health disorders in COVID-19 disease. We aimed to analyse the risk for healthcare providers during COVID-19 pandemic in a university hospital. METHODS: Anesthesiologists, nurses and nurse anesthetists were invited to fill out the survey. The survey was consist of questions from ''The Fear of COVID-19 Scale'', ''Patient Health Questionnaire'' and ''Pittsburgh Sleep Quality Index'' (PSQI). Each question was worth a point. RESULTS: The data of 208 participants were analyzed. Mean age was 29 ± 7.748 years, 72.1% were male, 67.3% were nurses, 62% were working in intensive care units, 38% were in hospital wards, 62% of all participants were living alone. Moderate depression was the most frequently detected outcome (n = 90, 43.3%). Mean The Fear of COVID-19 Scale for all participants was 18.56 ± 7.731. The mean PSQI of patients was 6.18 ± 4.356 with a 45.7% rate of poor sleep quality. PSQI was found significantly higher in nurses (7.1 ± 4.7, p = 0.000). Nurses were the group with the highest deterioration in sleep quality (53.6%, p = 0.003). The rate of moderate-to-severe depressive symptoms was significantly higher in intensive care unit nurses and physicians (p = 0.018). PSQI score was found significantly higher in intensive care unit nurses and physicians than hospital ward co-workers (7.02 ± 4.59 vs. 4.81 ± 3.57 respectively, p = 0.001). A significant positive correlation was observed between PSQI and The Fear of COVID-19 Scale total score in all patients (p < 0.005). CONCLUSION: Depression, anxiety, fear and sleep disorders may occur in healthcare workers during COVID-19 outbreak. Intensive care unit nurses were at highest risk.